Nadat ik begin 2009 mijn baan had opgezegd en de nieuwe uitdaging nog even op zich liet wachten, zag ik mijn kans dan eindelijk schoon. Italiaans leren zoals je het hoort te doen: in Italië zelf. De vraag was alleen nog even: waar ga ik heen? Het noorden van Italië was mij al goeddeels bekend. Het leek me een uitdaging om een ook voor mezelf onbekende regio te gaan ontdekken. Ik had een maand de tijd, dus er moest wel genoeg te doen zijn. Ik kwam terecht in het authentieke zuiden van de laars.
Op internet las ik verhalen over Napels, die ongepolijste diamant in Campania. Lawaaierig, chaotisch, gevaarlijk. Sommigen sloten de stad in hun armen, anderen verafschuwden haar. Het werd al snel duidelijk: de stad liet niemand onberoerd. Daar moest ik heen, ondanks alle waarschuwingen over vervuiling en maffia.
In Nederland regelde ik een appartement in de historische binnenstad van Napels. Een echt palazzo uit de 16de eeuw, met zelfs een eigen Wikipedia-pagina. Ietwat bouwvallig, maar met een geweldige, barokke stijl en pompeuze standbeelden in het trappenhuis. Het palazzo werd mijn uitvalsbasis voor de maand die daarop volgde. Wanneer ik het kleine deurtje in de enorme poort van het palazzo achter me sloot, begaf ik mij steeds opnieuw in een wereld die barstte van de energie en de dynamiek. In hun mobiele telefoon roepende Napolitanen, zingende verkopers, sirenes van ambulances die er maar niet in slaagden langs het drukke verkeer te komen en natuurlijk de talrijke uitbundig ronkende Vespa’s. Het contrast met de rust die heerste aan de binnenkant van het gebouw was levensgroot.
Gelukkig had ik me goed voorbereid en ging ik gewapend met een Lonely Planet en een Capitool-gids op pad. Beide bieden meer dan genoeg ideeën om de dag in en rond Napels door te brengen. 
Natuurlijk wilde ik de Amalfikust, de Vesuvius en Pompeji zien, maar dat was wat mij betreft van latere zorg. Eerst wilde ik me zo snel mogelijk eigen maken in de stad en in de onmiddellijke omgeving van mijn appartement. Nadat ik een goedkoop telefoontje had gekocht om contact met het thuisfront te kunnen onderhouden, dook ik in de krochten van het historisch centrum. Letterlijk, want onder de stad bevinden zich de resten van zowel de Griekse als de Romeinse periode van heerschappij. Onder de San Lorenzo Maggiore dwaalde ik door een vrijwel intact overdekt Romeins ‘winkelcentrum’. Ook op diverse andere plekken in Napels kun je ondergronds en kom je zelfs de resten van een Romeins amfitheater tegen. In de Tweede Wereldoorlog werd het tunnelstelsel gebruikt om te schuilen voor de geallieerde bombardementen. Maar ook bovengronds doet het stratenplan van Napels nog altijd aan een Romeinse stad denken. Drie grote wegen doorkruisen het centrum. De straat waaraan ik woonde heeft als bijnaam ‘Spaccanapoli’ (gespleten Napels). Als je de stad vanaf het kasteel in de heuvels bekijkt, zie je waarom.
De liefhebbers van het authentieke, rauwe Italiaanse leven komen in Napels ruimschoots aan hun trekken. Het historisch centrum maakt alle clichés over Italië ruimschoots waar. Het is druk, ongeorganiseerd, luidruchtig, schreeuwerig en kleurrijk. Maar tegelijkertijd o zo Italiaans! Het duurde niet lang voordat ik aan mijn eerste pizza Margherita zat. Want vergis je niet: Napels is de plek waar de pizza is uitgevonden en de pizza Margharita is de meest pure van alle pizza’s. Hoewel deze pizza nooit meer dan drie of vier euro kost, is het in geen geval de goedkoopste, zoals in Nederland. De smeuïgste buffelmozzarella, de sappigste tomaten en de pittigste basilicumblaadjes vormen de ingrediënten van deze eenvoudige maar zeer smaakvolle pizza. Daar waar de rijen het langst waren, haalde je de lekkerste.
Tijdens mijn maand in Napels heb ik veel gezien en gedaan. Natuurlijk beklom ik ook nog de Vesuvius, bracht ik een bezoek aan het schitterende Amalfi met zijn steile rotskust en azuurblauwe zee en heb ik ook een tripje naar het overdonderende Pompeji niet overgeslagen. Van de beroemde eilanden Capri, Ischia en Procida voor de kust van Napels heb ik het laatste bezocht: een oase van rust van vissershuisjes in pasteltinten aan een idyllische baai, op slechts korte afstand van de nooit aflatende hectiek van de stad.
Je begrijpt dat er over Napels en omgeving veel meer te vertellen is dan ik hier kan beschrijven. Tijdens mijn verblijf heb ik een blog bijgehouden waarop ik mijn belevenissen in Napels heb opgeschreven. Al schrijvende aan mijn verslagen en lezende in het boek ‘Gomorra’ van Roberto Saviano besefte ik dat ik er meer mee kon en wilde doen. Alle wilde verhalen die ik vooraf over Napels las (deels waar, maar dan vooral in positieve zin) inspireerden me tot de vraag: wat nou als je als Nederlander en tijdelijke bewoner van de stad daadwerkelijk met de praktijken van de Camorra (de Napolitaanse maffia) te maken zou krijgen? Wat het antwoord daarop moest zijn, wist ik nog niet precies. Wel dat er mogelijk een interessant verhaal in zat. Eenmaal weer thuis schreef ik het eerste hoofdstuk van wat pas in de zomer van 2012 ‘Bloedgeld‘ zou worden. Een thriller waarin de hartstocht voor het zinderende zuiden van Italië door zou klinken.
Auteur: Edward Hendriks
Website: www.ditisitalie.nl
Bekijk alle Campings in Campania
